Eline's blog: Rouw
Al vaak kwam ik tijdens mijn werk aan een sterfbed. Luisterde ik naar de verhalen over een lang of te kort leven. Hoorde de spijt aan van dingen die niet gezegd of gedaan waren. Sprak ik met zonen en dochters over de huidige zorg voor vader of moeder. Zorgden we samen voor man of vrouw. Luisterde ik naar verhalen, woorden over jeugd of huwelijk. Zag ik verschillende emoties voorbijkomen, waaronder verdriet of boosheid, welke het meest zichtbaar zijn. Soms was er zoveel pijn en verdriet dat we enkel stil bij elkaar zaten. Dan mocht ik even rust en stilte brengen.
Vorige week overleed mijn moeder. Ze had een relatief kort sterfbed en ik mocht bij haar sterven zijn. Het waren ‘mooie en kostbare’ dagen zoals dat heet. Ik ben trots hoe we als gezin deze dagen samen elkaar geholpen hebben. Het appartement in het verpleeghuis moest binnen een week leeg, er moest een begrafenis geregeld worden, zorgen voor mijn vader, zorgen voor elkaar. Keuzes en beslissingen. Het was een hectische week. Gelukkig is alles, meer dan goed, goed gekomen.
Het moment, vaak vlak na een overlijden, dat ik in mijn werk afscheid neem van de familie begint de drukte kwam ik achter. Ik weet nu echt hoe het voelt. Ik zag het in jullie ogen, in jullie tranen maar weet nu uit ervaring hoe het is. Rouw. Moeheid. Verdriet. Spijt. Dankbaarheid. En nog veel meer. Teveel emoties om op dat moment te kunnen bevatten.
Wat was en ben ik de zusters in het verpleeghuis dankbaar. Voor hoe ze voor mijn moeder en ons klaarstonden. Dat ze er waren. Soms zonder iets te zeggen. Even een hand op een schouder. Een glimlach. Raad en daad zoals dat heet. Want ondanks dat het ook mijn werk is, vond ik een heleboel dingen nu niet zo vanzelfsprekend. Wist ik het even niet of kon ik een keuze niet maken. Gewoon, omdat ik nu de dochter in plaats van de zuster was.
Vandaag ben ik weer begonnen met mijn werk. Vanmorgen vroeg ging ik op weg naar mijn 1e cliënt. In een oude boerderij in het groen en niks anders dan gras, bomen en struiken. ‘Kind, wat is dat lang geleden’ gevolgd door een condoleance. In het volgende huis klonk het in het Frans: ‘Chéri, condoléances pour le décès de ta mère’. We dronken samen koffie. Iets wat we anders nooit samen doen ‘s ochtends. Zij aan het ‘petit déjeuner’ en ik aan de zwarte koffie. Waardevolle momenten. Vandaag mag ik de tijd nemen. In de huizen waar ik al jaren ‘zuster aan huis’ ben ontvang ik vandaag warme woorden. Lieve gebaren. De lieve groeten voor mijn familie, voor mijn vader en in het Frans voor mijn ‘mon père’.
Als ik bij het derde adres van mijn route kom, staat een familie herten mij op te wachten. Ze bleven rustig staan. Ik was al in stevige pas naar ze onderweg, voordat ik ze in de gaten kreeg. Gisteren kon ik me nog niet voorstellen hoe ik vandaag van dochter om zou moeten schakelen naar zuster. Het zijn de hartelijke woorden, lieve gebaren en mooie herten die me helpen. Vandaag mag ik dochter en zuster tegelijk zijn. Het is een dag met een gouden randje. Dank jullie wel!
Bekijk dit bericht ook op mijn blog.